Cando eu nacín o asfalto aínda non chegara á miña casa. Do segundo acontecemento ignoro a data e do primeiro aínda non teño idade para esquecela polo que, todo o que poida falar de ámbolos dous momentos, baséase en especulacións. Máis se cabe de como se foi xestando a estrada que pasa pola porta, porque de como se xesta unha vida, algunha noción recibín no colexio. Así que, vou imaxinar a aquel primeiro home, que pasou por aquí ao lado, que comezou a marcar un camiño, evitando pedras, valados, algún tremo, un carballo... Un día, tivo que levar o carro. Non puido cinguirse estritamente ao sendeiro e nalgún punto desviouse lixeiramente do trazado porque os bois e a carga mandaban. Había que axeitarse ao terreo. Outro día, atopouse cun veciño e coas súas vacas. Laretaron un pouco ( ben é verdade que nada lles metía présa ), probablemente de marcos e ao rematar, como non collían, ao situárense en paralelo, volveron ensanchar o camiño. Así, aqueles primeiros paisanos foron adaptándose á corredoira até ser a corredoira. “Be corredoira, my friend”.
Nestas, chegou o progreso. En principio, todo consistía nunha capa de piche para que pasaran os coches e algún remendo de cando en cando, bastante cativeiro por certo, ao formárense fochancas. Pero as cousas mudaron. Unha aldea non era nada se non asfaltaba o último dos rueiros. Por non falar desa moda de suprimir as curvas, de trazados rectilíneos, de escuadra e cartabón. O máis curioso, é que xa non che levan a ningures. O camiño das Pedreiras conducíache ás Pedreiras pero, a onde o fai unha A-65? E un corredor? Máis rápido, si, pero a que lugar? Xa non importa o camiño. O importante é chegar. É hora de desasfaltar as corredoiras.
