25 de feb. de 2011

AUTOBUSES, ESA RAZA CATIVA


     Declárome fanático absoluto dos servizos dos autobuses de liña regular. Incondicional a máis non poder. Dá gusto comprobar como esta pequena innovación das estradas fronte ás corredoiras funciona de xeito óptimo. Excelente, diría. Preciso e discreto coma un reloxo suízo.

     Tódalas mañás despois dun curto e agradable paseo agardo nunha das múltiples paradas entre as que podo elixir e séntome nun banco, pulcro, sen mácula, tanto que me dan gañas de levalo para o comedor da miña casa. Na marquesiña, pois sempre atopo unha, gozo coa deliciosa lectura do programa da festa do cocido de Lalín do ano 2003 (coa actuación estelar a cargo da París de Noia) e reflexiono, considerando o cartel do lado, sobre a conveniencia de apoiar co meu voto o candidato á alcaldía de Silleda pola UCD. Como fiel seguidor da arquitectura moderna no mobiliario urbano, admírame a íntegra presenza dos cristais, a carencia de buracos na estrutura polas que se coarían as pingas de chuvia no inverno e a total ausencia de pintadas reivindicativas do amor que se profesan P. e A., salvaxismo endémico doutras sociedades.

     A continuación, os meus pensamentos flúen cara á asombrosa coincidencia no seu patrocinio (impensable atopar en Galicia unha da deputación tal aquí, unha do concello cal alí, unha orfa de publicidade institucional acolá...) e no deseño estilístico coa inmediatamente seguinte, e coa que virá despois. Enfrascado en tales disertacións, non podo evitar deter un segundo a miña atención no letreiro dixital, marca ACME, que me avisa con exquisita exactitude do tempo que resta de agarda, compatible, faltaría máis, coa presenza dun horario claramente interpretable que explica con total sinxeleza as horas e os días de servizo incluso nun escenario tan irreal coma o do corte dunha rúa por obras. Atrás, perdidas na memoria, quedaron as preguntas aos compañeiros de espera ou ao propietario do bar do lado, estilo, oes, sabes se pasou xa o das tres e media?

     Espértame destas satisfaccións matutinas miñas o intermitente do autobús que acaba de parar no amplo e acolledor espazo habilmente concibido para o transbordo de viaxeiros ao lado da estrada, sen que en ningún caso aproveiten os vehículos para estacionar alí mentres os seus condutores mercan tabaco no estanco da esquina. Outrora, veríase na obriga de ocupar parte da calzada co conseguinte perigo para o pasaxeiro que remata o seu periplo ante a hipotética aparición dun coche vermello con aros olímpicos na parte frontal e dous tubos de escape na traseira, incapaz de agardar a que o noso amigo, mochila ao lombo, cruce polo paso de peóns casualmente situado diante do lugar no que se detivo o autobús.

     Uns que baixan e outros que soben. Chega o momento clave: pagar. E falo con gusto. Porque sabes que con esta pequena acción contribúes á boa saúde do medio ambiente. Porque o billete está plenamente subvencionado. Porque as empresas ofrecen descontos se o mercas de ida e volta. Porque, afortunadamente, nunca existiu discriminación entre unha persoa maior que teña que pasar revista no hospital co urólogo e un rapaz que volve de agarrar un cagallón nunha noite de troula en Santa Comba montado no noitebús. Porque, en fin, cos autobuses todo son vantaxes.

20 de feb. de 2011

DA IMPORTANCIA DA LITERATURA VITORIANA NAS COITAS OROGRÁFICAS CICLISTAS


     Ás veces trago libros pola gorxa do aire e entúlloa. Literatura que abandono pola metade. Empézoos, gústanme, certo día non os toco por cansazo, o seguinte botan a penúltima de Steven Seagal na TVG, outro ando a aparearme... Ao principio deposítase sobre eles unha capa de pó que medra paseniño. Despois, outros competidores polo meu interese edifican unha torre encol deles. Total que, ao final, fágolles un oco nos estantes con gran sentimento de culpabilidade, polo rápido que esvaece a miña forza de vontade e polo caras que me saen as palabras que non leo.

     Un deses traumas insuperables titúlase “Planilandia, unha novela de moitas dimensións”, aínda que se centra (polo menos até onde cheguei) na vida nun universo de só dúas. Dados os apelidos do autor, Edwin Abbot Abbot, inglés de finais do XIX, na biblioteca municipal ocupaba a vangarda dos fondos escritos. Colleríao en empréstito nunhas quince ocasións en épocas diferentes. Nada. Tempo atrás merqueino na feira do libro de Guitiriz. Tampouco. Unhas veces desisto na antiga identificación das figuras xeométricas a través das cores, outras o intento remata antes, coa descrición da sociedade, xerarquizada en función do número de lados dos polígonos e onde as mulleres, simples liñas, a imaxe da época na que viviu Abbot, non saen ben paradas. A noite pasada telefonei a Mundinho para almorzarmos na miña casa hoxe e, de paso, botarlle unha ollada ás fotos das súas viaxes. Despois, quedei a durmir mentres pasaba as follas de Planilandia. E, cousa rara en min desde os meus pesadelos co lobo de rapaz, soñei.

     Alí me vía eu enfundado en maillot e culotte ciclista, casco último modelo, marcando chichas. Pedaleaba en perfecta conxunción aerodinámica coa miña máquina nun anel circular tipo carril bici do concello de Mañón* en versión idealmente plana, concentrado coma un hámster na súa nora, sen retirar a ollada dun punto sempre perdido no horizonte ao que nunca chegaba. Un punto nun mundo en coordenadas X-Y. Tanta ansia acumulaba e tan brando resultaba o terreo que desprazaba o piche a base de forza centrífuga, axigantando o buraco no meu continuo xirar. Coma nun remuíño en alta mar ou unha bola na ruleta dun bingo. Pouco a pouco, creaba inconscientemente unha terceira dimensión debaixo das miñas rodas ou, para sermos exactos, estendía a xa existente para calquera criatura tridimensional esperta. Cansaba. Empezaba a desexar que xurdise o lobo por algunha esquina... pero non había ningunha... Notaba que me fallaban as forzas, que as miñas enerxías se esgotaban, cedín e precipiteime cara ao centro. Edgar A. Poe sacaríame do Maelstrom meténdome nun barril e un croupier retiraría a bóla do 13 vermello. Pero, que pasaría comigo? Como sairía do buraco? Como fuxiría da terceira dimensión, coñecedor dela por fin ao erguer a cabeza e verme no fondo dun inmenso cráter? Tocaba subir empurrando a burra. Iso, contando con non esvarar por mor da pendente. Así, mentres suspiraba por algunha clase de ascensor para bicicletas, soou o timbre. Espertei.

     Ou non escapei do pesadelo...?




 (Foto tomada por Mundinho en Trondheim, Noruega)





14 de feb. de 2011

DESASFALTANDO NO SAN VALENTÍN




(Detalle de “Romeo e Xulieta” de Anselm Feuerbach.
De cando o amor se movía por corredoiras)

Para ver o orixinal, preme na seguinte ligazón:

9 de feb. de 2011

DA CONTRIBUCIÓN DAS CORREDOIRAS AOS CAMPOS SEMÁNTICOS DOS XOGOS TRADICIONAIS E DA MERDA DE TROMPOS QUE FAN AGORA


     Gardo algúns dos meus trompos, cos que xogaba de cativo, nunha furna cúbica de cristal con base de castiñeiro. Na escolma procurei como Noé, se non unha parella de cada especie, si polo menos un individuo. Unha pulguiña á que dificilmente se lle podía envolver o cordel; unha panoia de rotación oscilante, de tan desproporcionado que é o seu tamaño; un con forma de pera, outro de ceboliña, a miña favorita… Xuntabámonos varios nunha corredoira, co tacón do zapato trazabamos dous círculos concéntricos de radio ben diferente e a xogar. O obxectivo consistía en conseguir que o teu picase con saña os dos rivais coma Don Quixote nos foles de viño. Isto denominábase chichada, apocopado en chicha. Outros contactos posibles carecían de validez: madeira contra madeira, alias mazarocada ou agarimosamente mazaroca ou na croca, pois claro, crocada… A condición indispensable, caso de non haber chicha, era que dese polo menos un par de xiros no redondel de fóra. Do contrario, apandaba no de dentro até que, a base de impactos, conseguisen sacalo. Moita ciencia encirraban aquelas puntas, semellantes a tacóns de agulla, que se cambiaban e afiaban para furar máis e danzar menos. De aí que non se tirasen no asfalto. Á marxe de que saltaricaba coma o defuntiño líder de Boney M., o metal penetraba no trompo co risco de acabar por fendelo. Permitíase, lembro, unha pinturiña que lles dese cor e vida pero nada de tunealo con verniz, como locen os meus agora por aquilo da conservación. Porén, a mellor defensa constituíaa a propia madeira. A de setín* non era mala, non. Pero nin comparación coa de buxo. Coma a dos cabaliños. Dura coma a estatua de Cela en Padrón. O buxo é tan forte que afunde na auga, dicían os rapaces daquela. Eu tirei o de buxo de meu irmán ao río e vinme negro para recuperalo! Se noutros lares lles chaman buxainas...!

     Esta mañá merqueille un ao sobriño de Valeria. Nun quiosco. De piñeiro. Non tardará en podrecer. Punta redondeada. Na terra non baila. Nada. No cemento, si. Moito. Tanto que aburre. Tento ensinarlle a botalo pero aínda non lle colleu o xeito. Mira como dá voltas. Como se ollase hipnotizado o centrifugado da lavadora.




* Falsa acacia ou Robinia.