-Rapaz, poderías premer o botón para que se poña en verde para os peóns?
Mentres falaba, man sobre man e ambas as dúas sobre o caxato, o ancián acompañou a mirada cunha lixeira elevación do furabolos sinalándome que alí, alí debía sobar. Home, xuraría que xa o fixera pero, habituado a que transcorra tanto tempo até que se escoita o nome dunha rúa polo altofalante e a que o señor colorado supere a súa vergoña, tampouco apostaría unha unlla a que eu levara a razón. Ademais, distraérame ollando o tríptico que acababa de recoller na oficina de turismo. Así que, por educación e máis ca nada por se acaso, deille. Xirei a cabeza buscando a aprobación do vello pola miña boa acción pero sorprendino no medio dun sorriso que reprimiu ao sentirse descuberto. Non entendín a conto de que viña esa reacción, cousas da idade, pensei, e volvín ao folleto.
Ignoro canto se moveu a agulla do reloxo, tan eternos son os segundos ao pé dun semáforo cando, de esguello, vin unha moza que cruzaba, sen agardar á cor verde, cara ao meu lado da estrada. Acenoulle aos coches a xeito de agradecemento por deterse, e pasou por entre o vello e eu, para despois desviarse e desaparecer definitivamente.
-Esta xuventude, sempre ás présas...
Como queira que, por natural instinto depredador, fun detrás dela un cacho coa vista, cando quixen recuperar a compostura e centrarme no papel que tiña diante, a miña ollada bateu novamente coa face do ancián. E, igual ca antes, cacheino rindo sibilinamente. Talvez para mandar a auga á súa torna (ou iso cría) pediume por segunda vez que premese o botón. Empezaba a amolarme.
Un par de homes ensumidos en cadanseu chándal, un, dous, un, dous, inspirar, uuuufp, expirar, pfuuuu, partiron do meu carón, repetindo a manobra da rapaza, malia que os vehículos dunha e doutra banda (un camión de reparto de butano e unha furgoneta dunha empresa de instalacións eléctricas) frearon cunha dozura, para min, fóra do común.
-Nin que non puidésedes agardar un minuto!
Vale. Neste punto, o que lía sobre edificios do medievo e castelos enfeitizados, xa me importaba un carallo. Aqueloutra vella gloria atraía a miña atención. Como se el o soubese, ergueu o bastón por riba da cachola alén do rabo da boina, (non escordou o ombreiro, non) e seguiu protestando, cun aquel de teatralidade e sen parar de ensinarme a dentadura postiza.
Sucedeu daquela que outra xente se puxo a cruzar, desde a beirarrúa contraria. Tamén desde a que eu ocupaba. E, con eles, a momia. Ao longo de tamaña odisea non deixou nin de mirar cara a min nin de soltar gargalladas espasmódicas. Cando, aleluia!, chegou ao seu destino, levantou o báculo e apuntou en dirección ao semáforo. Como se quixera avisarme de que xa non estaba en vermello.
Pois non. Non era iso.
