-Seguro que non quere nin a careta?
Non. Como moito, meteu os pantalóns por dentro dos calcetíns para que non lle entraran cara a onde non puidera controlar a dor. Deu un par de paseos por toda a alvariza pero as abellas non responderon á provocación: ou ben apuraban a flor do castiñeiro previndo que axiña se acabaría ou desconfiaban de que aquilo se tratase, en realidade, dalgunha sorte de emboscada contra elas. Pediulle entón ao apicultor que afumase a colmea máis próxima a aquel. Tragou cuspe e achegouse. Amodo. A primeira, na fronte, non tardou. A seguinte, máis preto da diana. Dos ollos. O cheiro atraeu ás súas irmás. Pechou con forza os puños. Unha bágoa esvaroulle pola fazula.
-Se de verdade as picadas fosen tan boas para as articulacións como din, eu non padecería de artrose- observou o abelleiro.
-Amigo- saloucou el - A miña enfermidade é outra. Chámase morriña.
