Houbo unha época na que os grandes literatos se atrevían nas súas obras a desenvolver o presente, cando non directamente a anticipar o futuro. Velaí o exitoso exemplo de Jules Verne, co seu submarino afundíndose nas augas polas que un día navegou Mundinho. Ou o de H. G. Wells, coa súa máquina do tempo, que todos desexamos posuír nalgún intre de arrepentimento pero, polo de agora, de improbable viabilidade. Caso estremo de fantasía semella o de Nostradamus coa súa idea dun Papa negro. E non será por falla de oportunidades e de medios. O certo é que aqueles anos cederon o paso a outros nos que os escritores optaron por reinventar o pasado para adecualo ao presente. Así, Verne e Wells dedicaríanse hoxe á novela histórica. Nostradamus, á videncia.
Vivimos nun mundo “vintage”. O “in” defínese como aquilo de feitura actual e inspiración “retro”. Mobles, fiestras, baños, cociñas, roupa... a quen non lle gustaría conducir unha moto como as das películas italianas dos sesenta? Mellor un coche con forma e alcume de insecto?
Pero hai unha parte deste fenómeno que me supera, resumida nunha frase tamén moi de moda: hai que humanizar as cidades. Reducir a concentración de tráfico rodado nos cascos antigos. As vilas non se concibiron para os automóbiles. Fomentemos o uso do autobús. Creemos espazos polos que a xente poida camiñar!
O.K. Acepto Titanic como animal acuático. De acordo, o adoquinado non se pensou para os coches. Acostumémonos a coller o transporte público, aínda que non saibamos a que hora pasa o urbano. Vale. Mesmo cando ignoro en que rúa podo baixar porque a maioría está cortada polas obras. Que si! Pero, por favor, postos xa a lembrar o pasado, que esas obras non consistan na construción de beirarrúas de tres metros de ancho para que os comerciantes sitúen con máis comodidade as mesas no verán; desas de varios palmos de alto e remate sinistro, nas que picar unha roda nunha mala manobra de aparcamento. Coas de toda a vida, aquelas nas que saltabas de cadrado en cadrado e tiro porque me toca para evitar a casiña da poza na que perdes a túa quenda e acabas pingando, chega. E, se non, desasfaltemos as corredoiras. Tan humanas elas. Tan “vintage”.
