Da Terra Chá
gústanme as cores. Especialmente nos meses do outono e do inverno. Esas
tonalidades marelas, douradas, alternando coas verdes dos prados e das árbores
de folla perenne. A figura das pólas espidas daqueloutras caducas contra o ceo
cando morre a tardiña. E as casas, con paredes lisas de Exin castillos (para que balcóns que rompan a simetría?) E o frío!...
a néboa... Pozas de auga, lagoas que van e veñen. Esa sensación de vivir nunha
paisaxe pasada, entre cuncas de leite quente, contos á lus dun candil (si, digo
ben) e lobos cos que compartir congostras. Lugares que teñen algo. Non sei o
que, pero algo. Lugares desasfaltados.
