Foi o primeiro
libro que lin de John Steinbeck. Veume á cabeza estes días pensando na Sorte e
na Desgraza. Pódese dicir que, ultimamente, teño boas relacións coa primeira.
Sei que merecida. Porque a busquei. Pero por moito que cachees ás veces non
atopas nada. Un currículo que asoma entre a vaixela dunha cafetaría, unha nai
que tenta poñer en orde a desorde do seu fillo, xente acampada reclamando o que
lles pertence... Aínda peor: encontrar o oposto ao que buscas. Coma George e Lennie.
Pésimos tempos para a
empatía ou fabulosos para o fatalismo?
