Ás veces trago libros pola gorxa do aire e entúlloa. Literatura que abandono pola metade. Empézoos, gústanme, certo día non os toco por cansazo, o seguinte botan a penúltima de Steven Seagal na TVG, outro ando a aparearme... Ao principio deposítase sobre eles unha capa de pó que medra paseniño. Despois, outros competidores polo meu interese edifican unha torre encol deles. Total que, ao final, fágolles un oco nos estantes con gran sentimento de culpabilidade, polo rápido que esvaece a miña forza de vontade e polo caras que me saen as palabras que non leo.
Un deses traumas insuperables titúlase “Planilandia, unha novela de moitas dimensións”, aínda que se centra (polo menos até onde cheguei) na vida nun universo de só dúas. Dados os apelidos do autor, Edwin Abbot Abbot, inglés de finais do XIX, na biblioteca municipal ocupaba a vangarda dos fondos escritos. Colleríao en empréstito nunhas quince ocasións en épocas diferentes. Nada. Tempo atrás merqueino na feira do libro de Guitiriz. Tampouco. Unhas veces desisto na antiga identificación das figuras xeométricas a través das cores, outras o intento remata antes, coa descrición da sociedade, xerarquizada en función do número de lados dos polígonos e onde as mulleres, simples liñas, a imaxe da época na que viviu Abbot, non saen ben paradas. A noite pasada telefonei a Mundinho para almorzarmos na miña casa hoxe e, de paso, botarlle unha ollada ás fotos das súas viaxes. Despois, quedei a durmir mentres pasaba as follas de Planilandia. E, cousa rara en min desde os meus pesadelos co lobo de rapaz, soñei.
Alí me vía eu enfundado en maillot e culotte ciclista, casco último modelo, marcando chichas. Pedaleaba en perfecta conxunción aerodinámica coa miña máquina nun anel circular tipo carril bici do concello de Mañón* en versión idealmente plana, concentrado coma un hámster na súa nora, sen retirar a ollada dun punto sempre perdido no horizonte ao que nunca chegaba. Un punto nun mundo en coordenadas X-Y. Tanta ansia acumulaba e tan brando resultaba o terreo que desprazaba o piche a base de forza centrífuga, axigantando o buraco no meu continuo xirar. Coma nun remuíño en alta mar ou unha bola na ruleta dun bingo. Pouco a pouco, creaba inconscientemente unha terceira dimensión debaixo das miñas rodas ou, para sermos exactos, estendía a xa existente para calquera criatura tridimensional esperta. Cansaba. Empezaba a desexar que xurdise o lobo por algunha esquina... pero non había ningunha... Notaba que me fallaban as forzas, que as miñas enerxías se esgotaban, cedín e precipiteime cara ao centro. Edgar A. Poe sacaríame do Maelstrom meténdome nun barril e un croupier retiraría a bóla do 13 vermello. Pero, que pasaría comigo? Como sairía do buraco? Como fuxiría da terceira dimensión, coñecedor dela por fin ao erguer a cabeza e verme no fondo dun inmenso cráter? Tocaba subir empurrando a burra. Iso, contando con non esvarar por mor da pendente. Así, mentres suspiraba por algunha clase de ascensor para bicicletas, soou o timbre. Espertei.
Ou non escapei do pesadelo...?
(Foto tomada por Mundinho en Trondheim, Noruega)
