DA CONEXIÓN EXISTENTE ENTRE AS CORREDOIRAS E A NUMISMÁTICA

     00.25 a.m. Valeria mira a predición do tempo na canle 24 horas. Está soa. Contra a medianoite marchou Ramires. Custoulle un mundo abandonala. Non era quen de abrir a porta. Na televisión van pasando as temperaturas, as nubes, as cidades, os países... Agora exerce de secretaria, pero antes de reciclarse estudou xeografía e historia. Gústanlle os mapas. Adora o inicio d’O Corazón do Negror de Conrad, visitar os lugares en branco do globo, poder dicir eu, eu! algún día irei aló. Envexa a Mundinho, como describe as súas viaxes, de que paixón as dota ao contalas. Valeria non pode permitirse eses luxos e probablemente non poida facelo nunca. Por iso, desde cativa desenvolveu mecanismos para substituír esas sensacións, coma calmantes para a dor de cabeza, metadona contra o mono. Copiaba continentes dos atlas e dáballe cor aos estados, aprendeu de memoria as capitais de todos eles, elixía libros en función da orixe do autor... Ansiaba ter algo de cada lugar do mundo e, finalmente, atopou o recurso perfecto: a numismática.

     Seu avó traballara nun asteleiro e seu pai, de mariñeiro. Eles proporcionáronlle as súas primeiras moedas. Outras apareceran pola casa, patacóns, reais, perras chicas. Co tempo, contactou con outros que compartían afección e a súa colección medrou. A onde non chegaba con elas tentábao con billetes, selos ou postais, pero todo isto parecíalle máis impersoal. Sen chicha. Sen historia. De que lle servía unha estampiña mercada que, cuño á marxe, semellaba non ter sido pegada nunca nunha carta? Sen cuspe. E unha postal sen grafías en cirílico do remitente? Sen tinta. Non, mellor as moedas. Sen brillo. Desgastadas polo uso. Que puidese imaxinar que alguén mercou tabaco con ela en Vladivostok e devolta como cambio a un funcionario en San Petersburgo antes de acabar nas súas mans. Pagar cun Quixote en Alemaña e que regrese ao teu peto no Algarve. Que o mundo pasase por ela e ela polo mundo. Igual que as rodeiras dun carro quedan marcadas nas corredoiras. Ou as pegadas dun porco bravo. Ou a enchente do último inverno. Alguén lembra ao último que circulou por unha autoestrada?