DO CURIOSO NEXO DE UNIÓN ENTRE Mr. MURPHY E O POLO QUE CRUZABA A ESTRADA

     Desde que de cativos incorporamos un compañeiro invisible para xogar, repetimos experiencia innumerables veces ao longo da nosa vida con outros seres máis fabulosos aínda: D. Pedro Chosco, para mandarnos á cama; un grilo chamado Pepiño, saído das páxinas de Pinocho, para dotar de voz á conciencia en ausencia dun pai carpinteiro; os Sres. Augas de Galicia e Patrimonio, para tocarche a gaita cando menos o agardas... e, por suposto, Mr. Murphy, cando retoricamente te cuestionas unha realidade tan inexplicable como inevitable.

     Mr. Murphy ben puido formular unha pregunta que recibín no meu enderezo de correo electrónico hai anos, envolto no celofán dos reenviados: ¿por que o polo cruzou a estrada? Entre as variadas respostas que procuraban unha razón daquel comportamento figuraban as de Platón (buscaba o ben), Miguel de la Quadra Salcedo (para ir onde ningún polo estivo antes) ou Freud (que iso te preocupe revela a túa inseguridade sexual). De calquera xeito, que unha galinácea adopte esa conduta constitúe un feito extraordinario. Propio dos mamíferos: ourizos, gatos, cans... e persoas. Todos, segundo contestaba o anónimo profesor de primaria no devandito e-mail, desexan chegar ao outro lado. Certo. Pero, obviando iso e cinguíndonos estritamente ao asunto humano, por que a xente cruza por onde lle dá a gana?

 

     Imaxinemos unha curva que separa dúas prolongadas rectas. Nin rastro dun paso de cebra. Incorporemos agora un peón, concretamente unha señora maior. Velaí xorde a figura de Mr. Murphy: por que esa criatura acabará atravesando sempre polo medio da curva? Eu entendo que ela o identifica coma o lugar máis seguro ao dispor de visibilidade en ambos os dous sentidos. E probablemente non se trabuque. Porén, a casuística indica que, se substituímos a anciá polo seu home cruzará, ou ben xusto antes, ou ben inmediatamente despois de que a estrada se pregue. Por que? Porque considera demasiado perigosa a outra opción. E, se cadra, tamén lle asiste a razón.

     En calquera caso, existe unha situación para a que non acho explicación pero que se cumpre coma unha lei de Mr. Murphy. Nunha cidade calquera, conduces o teu utilitario e atopas, Oh! Milagre! un espazo entre dous vehículos no que collería un autobús. E non un urbano precisamente. Inicias a manobra de aparcamento. Fundamental apagar a radio para concentrarte, que de maña andas escaso. Nin unha alma preto. Metes a marcha atrás. Procuras guiarte polo toque da roda na beirarrúa. Coa inmensidade da que dispós! Un pouco para diante, un chisquiño para atrás. Repetimos. Outro pouco para diante, outro chisco para atrás. Vaiche quedar ni-que-la-do. Interrogante: Por que sempre aparece de súpeto, de non se sabe onde, alguén que cruza en diagonal cara ao outro lado da estrada, elixindo facelo xustamente por detrás do teu coche, cando aínda non remataches de manobrar e todos os demais arredor do teu están totalmente detidos?