A primeira vez que Mundinho chegou tarde a unha relación non lle puido botar a culpa aos empregados de Correos como sucedeu no caso de Valeria*. Aquela mañá, preámbulo dunha tarde de festa de verán, non lle collía o pan no corpo. Miraba polas fiestras, asexaba desde as portas, pero o seu pai non aparecía. Incapaz de pousar o cu máis dun minuto, bulía dunha habitación a outra, atravesaba o corredor, paseaba pola cociña, da cociña metíase no rocho, que fas aí?, do rocho liscaba para o seu cuarto... Nin rastro. Mentres, na súa imaxinación engadíalle, ao aspecto de galán cinematográfico co pelo lambido coma caído no pingue do porco e ao barbeado, debutante, de desbotables bic e varon dandy paterno, tan furtivo coma inútil na práctica, a fachenda daquela chaqueta a estrear que debía cruzar o limiar dun intre a outro. Non aforraría esforzos por Maya. Mesmo se dispuña a empregar a totalidade dos cartos que lle dera a súa nai naquilo no que, segundo lle contaran, ela se encaprichara. A hora do xantar pasou, as croquetas de bacallau (ou eran os nervios?) chuzábanlle no estómago e, cando o sufrimento prolongado no tempo ameazaba con provocarlle insensibilidade, chegou. Encarnado coma as brasas. Laiándose coma decote de insoportables dores de cabeza. Coa única intención de deitarse na cama e sen a ansiada prenda.
O balbordo posterior entre os seus proxenitores coñecíao de sobra, pero aquel día non lle preocupaba. Nada podía alterar o seu plan. E se nel figuraba unha chaqueta, vestiría unha. Así que recolleu a do seu pai do chan, ao pé do colgadoiro, aledouse por unha vez de imitarlle en algo (pero só na talla!), meteu os cartos no peto contrario ao do pano (non fora perdelos ao sacalo para asoarse) e botou a andar polas corredoiras cara ao seu destino. Apurando, pero controlando o paso para non suar. Unha vez na festa, había que actuar con rapidez. U-lo boneco vestido de mariñeiro, o do gorro e ollos azuis? Alí! Naquel posto ambulante! Co regalo xa nas mans, dispúxose a soltar lastre. Pero non puido. Coas présas non se decatara de que a chaqueta do seu pai tiña un furado do tamaño exacto para arruinalo. Sen tempo para reaccionar, sentiu como se un pesado rizón o ancorase ao chan: aquel pelo louro, o vestido azul, aqueles dedos coñecidos, de unllas pintadas de morado, que asiron o grumetiño de trapo... Outro patrón acababa de pagar. Outro barco recollía o palangre.
Maldita sorte! A frustración mandouno de volta para o fogar. Tentou expulsar a súa rabia pateando canta pedra ía encontrando pero nada conseguía alivialo. Pasaban os camiños, a festa quedaba atrás e, a medida que a luz daquela tarde minguaba, medraba aínda máis a súa carraxe. Cego de ira, sen limpar a lama dos zapatos, dirixiuse cara á habitación dos seus pais. Coa chaqueta en alto, axitándoa, introducindo o puño polo buraco traidor e sen agardar a que erguese a cabeza da cama para saber que ocorría, repetiulle aquilo que tantas outras veces lle oíra berrar á súa nai:
-Así foxen os cartos desta casa!
(Detalle de “Maya coa boneca” de Pablo Picasso)
Para ver o orixinal, preme na seguinte ligazón:
* VER A ENTRADA: DE COMO AS CORREDOIRAS NON INTERFERÍAN NAS RELACIÓNS SENTIMENTAIS E DA SÚA INFLUENCIA NAS COMUNICACIÓNS POSTAIS
