Levamos un par de semanas co límite de 110 km/h en autoestradas e parentes en primeiro grao de afinidade, e resulta que o mundo non se detivo. Home, freou un chisco, unha migalla, un case nadiña, en particular para aqueles que antes xa circulabamos sen exceder o máximo da vía; porque para os gozaban de exención, a bula debe de seguir manténdose. Só así me explico que tamén agora, co pedal dereito pisado até onde se me permite, sigan adiantándome vehículos que inmediatamente desaparecen da miña vista. Ou, será que o meu velocímetro non furrula? Non haberá sancións tipificadas legalmente por voar tan a rentes do chan? Desde cando se autoriza o teletransporte, fóra de Star Trek?
Non xulgo a eficacia da medida nin a súa vixencia temporal porque me faltan datos e para falar sen cancelas xa están os blogues mailas redes sociais. En calquera caso, ese chisco, esa migalla, ese case nadiña de recorte de rapidez nos desprazamentos incita, porén, esas olladas furtivas que todo condutor, por moito que se gabe da súa absoluta concentración na estrada, bota cara ao horizonte na busca dalgún curruncho descoñecido na paisaxe. E ese efecto que eu noto nos meus curtos traxectos debería de multiplicarse naqueles que nalgún momento gañan o pan relatando as súas viaxes.
Explícome: Resulta que ando a planificar unha escapada a Lisboa para a vindeira Semana Santa. Seguindo os consellos de Valeria e de Mundinho, escollín prepararme coa lectura de “Viaje a Portugal” de Saramago pero, a estas alturas, con só 100 páxinas lidas, sinto unha fonda decepción. Que mágoa que, daquela, as comunicacións lusas xa evolucionaran tanto! Canto ben tería feito por este libro unha redución no límite de velocidade. Ou un sistema de cobro de peaxe trapalleiro... Para aclarar os motivos da miña desilusión, aí van unha serie de apreciacións:
a) Cinco puntos en edición de peto significa que se trata dunha obra careira.
b) Non comprendo o argumento que figura na cuberta, esa pretendida intención de describir “el auténtico rostro de una tierra inagotable”. Por que non especifica en que o é?
c) 600 páxinas poden parecer demasiadas. Un tocho que nin-diola. Pero, nelas, resúmese un país duns 90.000 km2, polo que, aplicando as matemáticas, en cada unha condénsanse uns 150 km2. Para entendernos, catro veces a extensión do concello da Coruña. A unhas 30 liñas por cara, se quixese salientar as virtudes da Torre de Hércules sen trocar de municipio, disporía de apenas 7 e media. Así que, esquécete de dar un paseo por Riazor.
Por iso digo que, se o periplo discorrese máis amodo, seguramente o collería a noite polo camiño sen encher as alforxas de tantos lugares, pero non lle quedaría máis remedio ca centrarse en cada un deles. Habería un oco para falar da natureza, das súas cores, das fervenzas, da xente, da gastronomía de cada rexión, dos entroidos de aquí e acolá... que sei eu. De todo! E non só de igrexas, capelas e ermidas. Porque, vaia co paradoxo José, que ti, precisamente ti, te deteñas exclusivamente nas marabillas da sacra arte cristiá portuguesa.
En fin, creo que, aproveitando que estou chegando a Monçao, vou cruzar a fronteira.
